Röportajlarımızın klasik sorusuyla başlayalım. Kimdir Rafet Baran Eryılmaz ?
1991 yılında Eskişehir'de doğan futbol ve müzikle beslenen yaşam formuyum. İETT'nin ve mizah dergilerinin devamlı müşterisiyim. Rafet dedemin adı. Ailemde herkes Baran diye hitap ediyor bana. Ama Ali Ece sağolsun 2009'dan bu yana Rafet'i kullanıyor insanlar.
Futbola olan merakın, senin de herkes gibi sokakta oynayarak mı başladı yoksa enteresan bir hikaye var mı?
Sokakta oynuyordum ama çok da becerikli değildim.Galatasaray'ın Real Madrid'i 3-2 yendiği maçta bir gazete küpüründe “Fatih, Carlos'u yedi” şeklinde bir başlık görmüştüm. Carlos'un sol bek olduğunu bildiğim için Fatih'in de sol bek olacağını düşündüm ve babama “Fatih Akyel sol bek değil mi?” dedim. O da “Sen de hiç anlamıyorsun be futboldan” diyerek cevap vermişti. O cevap çok koydu bana. Ondan sonra futbol delisi oldum. Yani 11 yaşıma kadar futbola manyaklık derecesinde bir ilgim yoktu. Şimdi üç hikayem var, üçü de futbol üstüne.
Bu süreçler sonrası 4-4-2 ekibine katılman nasıl oldu ?
Lise son sınıftaydım ve ÖSS denen şey kafamı allak bullak etmişti. Liseli tribine bağlamıştım. Annem bilgisayarı yasakladığı için FM oynayamıyordum ve sürekli FourFourTwo okuyordum. Facebook'ta tesadüfen Ali Ece'yi eklemiştim. 3-4 ay hiçbir şekilde onunla irtibata geçmedim. Ama bir gün dergiye yönelik eleştirilerimin yer aldığı bir mesaj attım. Ondan sonra mailleşmeler, telefonlar filan derken Altıpas bölümüne her ay yazı yazmaya başladım. Kasım 2009'da da ilk dergi içi yazımı yayınlattım.
Bu zamana kadar en içine sinen yazı, röportaj, incelemen hangisi oldu ? Neden ?
FourFourTwo'daki ilk yazım diyebilirim. Çok kısaydı ama en beğendiğim yazım hâlâ odur. “Bundesliga'yı Sevmek İçin 10 Neden” başlıklı bir yazıydı. Dersanede kimya dersinde en arka sırada yazmıştım. Ama fazla gerçekçi olmam gerekirse en sağlam yazım 2011 Şubat'ta yayınlanan Napoli yazımdır. Çok çalışmıştım o yazı için. Erdem Abi beğendiğini söyleyince de çok rahatlamıştım.
Bir de Goal.com dönemi var. Şu anda ayrıldın ancak oraya dahil olma sürecin nasıldı?
Goal.com dönemim Ali Ece'nin orada çalışmasıyla başladı. Ancak onun bir ay sonunda ayrılmasının ardından beni de kovdular. Ama ertesi gün tekrar işe alınmıştım! İşimi iyi yaptım ve kalıcı olmayı başardım. Editör asistanlığından editörlüğe yükseldim. İlk başlarda oyun gibi geliyordu. Hem gündemi takip ediyordum hem de para kazanıyordum. Ama sonradan içimdeki çalışma arzusunu kaybettim. FM oynamaya ve kitap okumaya vakit ayıramadığımı anlayınca işi bıraktım. Ama bana çok katkısı olduğunu inkar etmiyorum. Haber yazmayı, haber takip etmeyi, gündeme tepki vermeyi oradan öğrendim. Defalarca canlı anlatım yaptım. Güzel bir deneyimdi.
Bir çok kişinin takip ettiği bir site Goal.com. Orada ki çalışma ortamı nasıldı ?
Hepimiz evden çalışıyorduk. O yüzden hiçbir iş arkadaşımla şahsen tanışamadım :) Çoğumuz öğrenciydik ve paraya ihtiyacımız vardı. Bu yüzden işimize özen gösteriyorduk. Eğlenceliydi ama yorucuydu. Haftada 30 saatimi çalışarak geçiriyordum ve çoğu zaman uykusuz kalıyordum. Okul ve dergi temposunu da düşününce vazgeçmesi en kolay şey Goal.com oldu.
Tekrar 4-4-2 ‘ye dönelim. Orada çalıştığın kişiler içerisinde spor medyası içinde bir çok kişinin (ben de dahil) büyük hayranlık beslediği bir isim, Ali Ece ile çalışma fırsatın oldu. Ali Ece için neler söylersin ?
Ali Abi dünyada tanıdığım kral insanlardan biri. O olmasaydı Eskişehir'de kimya okuyor olurdum. Bana müziği, edebiyatı, dünyaya bakmayı öğretenlerden biri. FourFourTwo'nun ilk sayısını aldığımda liseye yeni başlamıştım. Üç sene sonra ise yazım o dergide yayınlanıyordu. Bu benim için rüya gibiydi ve bu rüyayı Ali Abi sayesinde gerçekleştirdim. Ona çok şey borçlu olduğumu söylemeliyim.
Ve spor iletişim programı. Buraya nasıl katılmaya karar verdin ?
İletişim fakültesinde okumuyorum ama gazetecilik yapmak istiyorum. Şimdiye kadar yaptığım şeyler maymunların alet kullanması gibiydi. Biri bir iş yapıyordu ve ben onu taklit ediyordum. Spor İletişim'e bu durumu değiştirmek için geldim. Zaten programa daha önce katılanların çoğuyla arkadaştım. Onların da tavsiyesiyle buraya gelmeye karar verdim. Sınavdan burs alamasaydım gelmeyecektim ama :)
Program artık bitti sayılır. Bu zamana kadar seni etkileyen olumlu yada olumsuz olaylar nelerdi?
Neurosport geyiğinin abartılması dışında olumsuz bir şeyle karşılaşmadım :) Ha bir de futbol ekonomisi derslerinde sahneye fırlayıp dersi bozmak aklımdan geçmedi değil. Bunların dışında program tam da beklediğim gibi geçti. Attila Gökçe'nin derslerinden ve pratik çalışmalardan çok şey öğrendim.
Yine klasik sorularımızdan birisi daha. Sence kimler program sonrası iyi bir noktaya gelir. Kimleri gerçekten gelecekte başarılı olabilecek potansiyelde görüyorsun ?
Bana göre gazetecilik yapmak isteyenlerden 30 yaş altındaki herkes iyi bir noktaya gelebilir. Sonuçta istekle yapılan bir şey. 2 yıldır FourFourTwo'da maddi bir beklentim olmadan çalışıyorum. Bu sürecin bana kattığı çok şey var. 30 yaşının üstündeki birinin bu sürece dayanabileceğini zannetmiyorum.
Özellikle twitter’daki gergin hallerin kimsenin gözünden kaçmıyor. Dilindeki sertlik ve küfür senin özelliğin mi yoksa kendini orada böyle mi ifade etme yolunu tercih ettin ?
Abi otobüs vaktinde kalkmaz, profesör dersten atar, iddaa kuponun yatar, yazdığın kız yüz vermez... Hayatında böyle şeyler yaşayan birinin küfür etmesinin normal olduğunu düşünüyorum. Tabii lisede erkeklerin yoğunlukta olduğu bir sınıfta bulunmamın bunda etkisi büyük. Ama küfür etmek güzel bir şey bence. Dalglish bile N'Gog gol kaçırdığında “For God's f..king sake” diyorsa ben küfür etmişim çok mu?
Gelen sorular arasında “hayatta memnun olduğu bir şey var mı ?” “ Onu mutlu eden bir şey var mı?” gibi sorular vardı. Neden seninle ilgili böyle bir algı oluştu ? rahatsızlık duyuyor musun bundan?
Hayatta memnun olduğum şeylerin sayısı İstanbul'da olduğum her saniyede azalıyor. İstanbul'dan nefret ediyorum ama geleceğim için burada kalmak zorundayım. Hayatta memnum olduğum şeylerin tamamı Eskişehir'e ait. Çocukluk arkadaşlarım, Karakedi Bozacısı, Pino... İstanbul'da mutlu olduğum iki yer var. Biri FourFourTwo'nun ofisi diğeri de odam. Bu durumdan rahatsızlık duymuyorum açıkçası. Duygularımı ifade etmek zorundayım. Hatta insanların duygularını ifade edemediklerini gördükçe canım sıkılıyor.
Konuyu senden futbola çekersek. Herkesin Avrupa liglerinde sempati duyduğu belli başlı takımlar varken senin İspanya tercihin biraz enteresan. Nedir Real Sociedad’ın hikayesi ?
Rahmetli babaannem koyu bir Beşiktaş taraftarıydı. Nihat'ın Real Sociedad'a transferi sonrasında TRT'den yayınlanan La Liga maçlarını takip etmeye başlamıştık. Onunla üst üste iki üç maç izleyince ben de Sociedad'a alıştım. Karpin'e, De Pedro'ya, Xabi Alonso'ya alışmamak mümkün mü zaten? Futbolu seven herkes o takımı da severdi. Real Madrid'e olan nefretim de elimizden (ç)aldıkları şampiyonluk sonrasında ortaya çıktı.
Bir de tabi Fenerbahçe var. Özelikle Özer hakkında enteresan fikirlerin var.Özer’den önce, senin için Fenerbahçe ne ifade ediyor. Fenerbahçeli olma hikayen nedir?
Fenerbahçeli olma hikayemin ilginç bir tarafı yok. Babam Fenerbahçeliydi ben de bu yüzden Fenerbahçeli oldum. Ama çocukken Fenerbahçeli olmak çok garipti. Hafta içinde Galatasaray bir Avrupa kupası maçı oynardı ve okulda herkes o maçı konuşurdu. Benimse söyleyecek hiçbir sözüm yoktu çünkü sınıftaki tek Fenerbahçeli bendim! Sonra 2003-04 sezonunda takım yeniden yapılanmaya gitti ve başarılı olma sinyalleri verdi. O sezondan sonra sınıftaki çoğu arkadaşımın Fenerbahçeli olduğunu gördüm. Ben Kemalettin'le, Faruk'la, Erol Bulut'la Fenerbahçeli oldum. Yaşım itibariyle de ilk hatırladığım şampiyonluk 2000-01'de Mustafa Denizli ile kazanılan şampiyonluk.
Gelelim Özer’e. Türk futbolunun ümit beslediği bir isimken yakın zamanda unutulup gideceği benzeyen bir “overrated” mı Özer ?
Özer'den hiçbir şey olmayacağı en başından belliydi. Tekniğine rağmen fiziği ve mental yönü zayıf bir oyuncuydu. Üst üste sakatlıklar yaşayınca tekniği de kayboldu. Dolayısıyla sıradan bir oyuncu haline dönüştü. Özer, benim gözümde overrated filan değil. Ondan beklenilen bir şey yoktu. Bana göre Kazım kadar üzerinde durulacak bir yeteneğe de sahip değil. Zico bile adam edemezdi Özer'i!
Overrated kelimesinin dilimize girmesini sağlayan da FM’dir . Sen de azılı bir FM oyuncusu olduğuna göre. Efsanevi FM takımın ve kadron ?
Efsanevi FM takımım FM 2006'da kurduğum Hollanda Milli Takımı'dır. Standart Hollanda Milli Takımı'nın forvet hattını değiştirerek ortalığı dağıtmıştım. Van Hooijdonk-Huntelaar ikilisi Dünya Kupası'nda 15-20 gol atmıştı. Ha bir de FM 2007'de Gençlerbirliği'ne kurduğum Falcao'lu kadroyla lig şampiyonu ve UEFA Kupası yarı finalisti olmuştum. Ersun Yanal kadar sevinmiştim. Aslında FM'deki her takımımı içselleştiriyorum. FM kariyerlerim üzerine kendimle yaptığım röportajları sıkıldıkça açıp okuyorum.
Bir bilgisayar oyunundaki imkanlar elinde olsaydı peki, Fenerbahçe’nin de başındasın. Nasıl bir takım kurar ve nasıl bir kurguyla çıkartırdın sahaya takımını?
Andre Santos'un yerine yerli bir sol bek almaya bakardım. Orta sahaya da Selçuk İnan ile Ceyhun Gülselam'ı monte eder Alex'i emekliye ayırır, kulübeye yanıma oturturdum. Stoch-Niang-Dia da ileri üçlüde yardırırdı. Barcelona gibi oynamaya çalışırdım herhalde. Busquets-Ceyhun, Xavi/Iniesta-Emre/Selçuk, Villa/Messi/Pedro-Stoch/Niang/Dia. Güzel oldu be :)
Bize unutamadığın bir maçı anlatabilir misin ?
Fenerbahçe'nin Sevilla'yı elediği maçı unutmam mümkün değil. Maç 2-0 olduğunda Gökhan Gönül sarı kart görmüştü ve “Misses next match” yazısı altta çıkmıştı. O an bir next match'in olacağına çok inanmıştım. Deivid de inanmış olacak ki golleri attı takımı çeyrek finale taşıdı. Ertesi gün Türkiye'ye dönüşlerinde evimize 100 metre uzaklıktaki havaalanına gitmiştim. Hatta babama ısrar ederek arrival holüne(pasaport kontrolünün hemen çıkışı) kadar girmiştim. Kontrolden çıkıp Uğur Boral'ın boynuna sarılmam ise olayın zirvesi olmuştu.
İngiliz futbolu denince aklına Murat Kosova’nın “işte premier lig buuuu” ifadesi mi geliyor yoksa Kenny Dalglish (bu sefer doğru yazdım, bak) Bill Shankly, Gerrard gibi efsanevi figürler mi geliyor. Arap sermayesinin ele geçirdiği bir premier lig canını acıtıyor mu?
İngiliz futbolu her şeyiyle bir pazarlama başarısıdır bana göre. 10 dakika PL Tv izleyince veya FourFourTwo'nun orijinalini biraz karıştırınca bunu çok net anlayabiliyorsunuz. Adamlar korkmadan Championship kapağı yapabiliyorlar. Türkiye'de Bank Asya'yı kapak yapsan kaç tane dergi satabilirsin ki? Taraftarlar ve basın Premier Lig mitinin oluşmasında büyük pay sahibi bence. Tabii pek çok oyuncu da var. Niall Quinn, Matt Le Tissier, Alan Shearer (keşke kızıyla evlenebilsem), Ryan Giggs, Mark Viduka... Shankly ile Dalglish'e yetişemedim maalesef. Ama Gerrard'ın nasıl büyük bir efsane olduğunu anlatmaya sayfalar yetmez. Keza Hyypia, Carragher ve Dudek'i de.
Arap sermayesinin girmesi ise onların tercihi. Manchester City taraftarları fellah kıyafeti giyip maça gitmek yerine protesto yapabilirdi. Ama transferler onlara tatlı hayaller kurduruyor. Arap yatırımcıların da bu paranın dönüşünü almayınca Premier Lig'den gideceklerine eminim.
Ali Ece ile çalışmış birisi olarak, onun kadar romantik misin yoksa sen de Mourinhogillerden misin? “Endüstriyel futbol” kalıbının artık bol bol kullanıldığı günümüzde romantik kalınabileceğine inanıyor musun?
Ben ne Ali Abi kadar romantığim ne de Mourinho'cular kadar futbola ihanet edebilirim. Bana göre endüstriyel futbol taraftara zarar vermediği sürece varolabilir. Örneğin John W. Henry'nin Liverpool'da yeni bir sistem kurmaya çalışması bunun en büyük örneği. Keza Al-Thani'nin Malaga'sı da. Futbolda romantik anlar vardır ama bunları sürekli ön plana çıkarmanın gereksiz olduğunu düşünüyorum. Coşmaya gerek yok yani. Emekli cümlesi gibi olacak ama aşırıya kaçılmadığı sürece ne romantizmin ne de endüstriyelleşmenin bir zararı yok.
Romantizm demişken. Romantik bir adam mısın ? Sevgilinle buluşmaya giderken çiçek almak, sandalyesini çekmek, ona minik süprizler yapmak gibi huyların var mı ?
Romantiğimdir. Çiçek almaktan erinmem ama sandalyesini çekmek gibi bir saçmalığa teşebbüs bile etmem. Orta Çağ'da mı yaşıyoruz arkadaş? Sandalye çekmek ona kaç kalori harcatır? Minik sürprizler yapmak iyidir. Gerçi yaş 19 ne sürprizi yapabilirsin ki? En fazla okuldan kaçarsın!
Cüssene bakınca hiç öyle bir imaj çizmesen de; şiir okur musun? Edebiyatlar ilişkin nedir? Neler, kimler, ne tarz okursun ?
Şiir okumak iyidir. Serbest şiirin daha güzel olduğunu düşünüyorum. Nazım Hikmet ve Orhan Veli'nin kitaplarını beşer defa okumuşumdur herhalde. Edebiyat benim hayatımın her döneminde vardı. Yerde gazete parçası bulsam alır okurum. Aç kalıp, kitap/dergi aldığım çok olmuştur. Lise hayatım boyunca Rus edebiyatı başta olmak üzere bütün klasikleri yaladım yuttum. Babam sayesinde bir sürü sol yayın okudum. Amcamdan da mizah dergisi alışkanlığı miras kaldı. Tarz ayırmam ama şu sıralarda yeni nesil Türk edebiyatını okumaya özen gösteriyorum.
Kendini “işletme okuyup mühendis kafası yaşayan adam” olarak tanımlıyorsun. Nedir mühendis kafası ?
Mühendis kafası kız arkadaşının ve kız arkadaş edinme potansiyelinin olmamasıdır!
Benim müzikle aram Müslüm Gürses- Whitesnake arası bir yerlerde. Sen neresinde duruyorsun müzik dünyasının, kimleri dinlersin ?Kulağıma hoş gelen her şeyi dinlerim tipinde birisi olmadığın malumumuz…
Indie Rock'a gönül vermiş biriyim. Tek albümlük, sözleri internette bile olmayan grupları dinlemenin de güzel olduğunu biliyorum. Madchester'ın lokomotifi Stone Roses'tan ve progresif rock'ın kıymeti bilinmeyen grubu Camel'dan vazgeçemem. Pink Floyd da güzel ama anlamam ve içselleştirmem için birkaç yıl daha geçmesi gerekiyor sanırım. Placebo dinlerdim lisedeyken. Hâlâ da kırmızı Tuborg açmalık zamanlarda dinlerim. Anlamasam da Noir Desir'i severim. Türkçe rock ile pek aram yok. Türkçe müzik dinlemek istediğimde türkülerden başka bir şey dinlemem. Neşet Ertaş ve Erkan Oğur gibisi var mı?
Tekrar konuyu spor iletişime getirelim. Grup içerisinde herkese bir mevkii vermen gerekirse (herkese olmasa da) Kim kale, kim defans , kim oyun dışında kalır, kim top benim oynatmam beni de almazsını der ?
Benden bir halt olmaz. Ben kaleye geçerim. Savunmayı Kerem-Oğuzcan tandemiyle kurarım. Önlerine görev adamı Çetin Cem'i koyarım. Ya aslında bu soru saçma gibi geldi bana :) Hem halı saha maçına da gelmedim.
Bundan sonrası için beklentin nedir hayattan. Kendini nerede görüyorsun bir 10 sene sonra ?
Hayattan kısa vadedeki hedefim 2011 Temmuz'da sorunsuz bir Interrail seyahati geçirmek. Orta vadedeki beklentim okulu bitirmek ve FourFourTwo'da editör olarak çalışmak. Uzun vadede ise FourFourTwo'nun İngiliz edisyonunda çalışmak istiyorum. 10 yıl sonra İngiltere'ye gitmeye hazırlanıyor olurum her şey yolunda giderse.
Gelecekten bahsetmişken, bir de senin Kadıköy’de sanırım bar açma projen varmış ?
Abi İstanbul'dan nefret ediyorum diyorum Kadıköy'de bar açacaksın diyorlar :) Kerem Şahin'in hakkımdaki asılsız iddiasıdır. Yok böyle bir çılgın projem.
Bir soru da tanıdığın bir isimden geliyor (oğuz) ne zaman bu taraflarda görecekmiş seni ? Eskişehirlisin, öğrenci kenti Eskişehir senin için başka şeyler ifade ediyor olmalı ?
Eskişehir'e ayda bir gitmeye çalışırım. Ben oraya aitim çünkü. İlk kez orada maça gittim, ilk yalanımı orada söyledim, ilk kez orada aşık oldum. Eskişehir'in benim için anlamı ona duyduğum özlemle beni beslemesidir.
Futbol ve siyaset konusunda görüşlerin neler ? (Adana Demirspor’lu birinden bu sorunun gelmesine şaşırma)
Futbolla siyasetin yolları ayrılmalı bana göre. Ben taraftarım ve sahada olanla ilgileniyorum. Futbolcuların siyasetle ilgili olmaları güzel bir şey ama işi abartmanın anlamı yok. Fazla romantizm diş ağrıtır.
Yine klasiklerimizden birisiyle bitirelim. Aşağıdaki kelimelere sen de tek kelimeler karşılık yazarsan;
Van Hooijdonk : Dev!
Kemal Sunal: Usta.
Trabzonspor: Bir Gençlerbirliği değil.
Harun Reyiz: Abim.
İnci Sözlük: S.ker afedersin. (Bizimkiler'deki Abbas'ın tonlamasıyla)
Püsküüt: Hayatın anlamı.
O zaman ben direkt sorunu cevaplayarak başlıyorum, çünkü o mevzuya girecek olursak kolay kolay çıkamayacağız.
Yaşı sorulduğunda 22 mi 23 mü demesi gerektiğine henüz karar verememiş, konu hakkında daha net olabilmek için Temmuz’u iple çeken bir bireyim öncelikle. Koyu bir Galatasaray, yine aynı oranda koyu bir Barça taraftarıyım. Alman Dili ve Edebiyatı Bölümü’nden mezun olmaya çalışıyor, bir yandan da iki farklı üniversitenin “Marka İletişimi” ve “Spor İletişimi” (ki buna oldukça aşinasınız, evet, bizim bölümden bahsediyorum) bölümlerini en başarılı şekilde tamamlamayı hedefliyorum. Çoğu insan; “Askerden mi kaçıyorsun” diye soruyor (ve sanırım burada “ehi” diye gülmemiz gerekmekte, o tepkiyi bekliyorlar hep), fakat benim tek amacım, spor medyasında güzel bir iş sahibi olabilmek. Tüm çabam da bundan.
Şöyle bir geçmişine baktığımızda bazı sunuculuk denemelerin gözümüze çarpıyor. Spor iletişimi seçme amacında kamera önünde olmak mı? Bize nasıl burada olduğundan bahseder misin?
Denedim, kabul. Çok çok keyifli bir iş olduğunu da düşünüyorum ve sunuculuğu başarılı bir şekilde yürüten isimlere büyük saygı duyduğumu da hazır yeri gelmişken belirtmek isterim. Ancak, sanılanın aksine, kamera önünde olmak istediğim şey değil kesinlikle. Kendime en uygun gördüğüm alan: program editörlüğü.
Nasıl burada olduğuma gelecek olursak, bir gün Eurosport’ta yayın akışı yazıyordum, saat baya geç olmuştu. Neredeyse ofisten çıkmak üzereydim ki Sencer “Hafta sonu Spor İletişimi’nin sınavı var, sen de gelsene, bak ben gidiyorum” dedi. Ben de önce nasıl olur bilemedim, bir heyecan, bir telaş havası... Fakat sonra, formumu doldurmama yardımcı oldu. Ücretimi ne şekilde yatıracağım konusunda beni bilgilendirdi, derken kendimi sınav salonunda buldum zaten. Arasını inan ben de hatırlamıyorum. Sadece Bağış Abi’ye, sınava nasıl hazırlanabilirim diye sorduğumu, onun da bana “Zaten 24 saat falan var, ama illa çalışacağım diyorsan Ntv Yayınları’nın Spor Kitabı’na bir göz atabilirsin” dediğini anımsıyorum. Bir de küçük bir itiraf: sonuçların açıklandığı gün ismimi ilk 50’de görünce evde hopladım, zıpladım baya. Baya mutlu olmuştum, net.
Ne zaman Rena Bilgin denilse akıllara ya elde telefonu ile twit atmakla meşgul bir kız ya da okulu hakkında hayıflanan bir öğrenci geliyor.Twitter’in günlük hayattaki yeri senin için nedir ?
Twitter’ın günlük hayatımdaki yeri büyük. “Ne yazık ki” demeli miyim bilemiyorum, çünkü ben keyif alıyorum. Akıllara öyle gelmem hoş değil tabii ki. Fakat seviyorum mereti. Yazmayı seviyorum özetle aslında. 140 karakterle sınırlanmışım, ya da sınırlanmamışım, fark etmiyor. Aklıma gelen şeyleri hemen paylaşmak hoşuma gidiyor. Dilerim takipçiler de memnunlardır durumdan. J
Okul konusuna ise pek girmek istemiyorum. 2004 girişliyim, hala çıkamadım. Gerçi arada tamamen kontrolüm dışında yaşanmış kayıplar var. Dolayısıyla, başarısızlık olarak görmüyorum durumu. Sadece artık bitsin, aradan çıksın, ben de iş kadını olayım istiyorum. J
Galatasaraylı oluş hikayeni anlatır mısın bize?
Net olarak hatırlayamadığım, fakat annemle babamın bana anlattığı iki hikaye var öncelikle. Onlarla başlayayım: İlki şöyle; babam ben doğduğum senelerde oldukça fanatik bir futbolsevermiş. Galatasaray’a tapar, ben daha oturmayı bilmezken, sarı-kırmızı kıyafetlere, atkılara, berelere sarıp sarmalar, ekranın karşısına oturturmuş beni. İşlemiş demek ki kanıma diye düşünüyorum. İkincisi ise şöyle; henüz 3-4 aylık olduğum dönemde, Tanju Çolak bizim apartmanda, üst katımızda Hülya Avşar ile basılmış. İkilinin bizim apartmana girdiğini gören basın mensupları, hangi dairede olduklarını kestiremediklerinden kendilerini basmak için daire daire tüm zilleri çalıyorlarmış. Bizim zili çaldıklarında annem kucağında benimle kapıyı açmış ve kameranın flaşı gözümde patlamış: “Tanju Bey?!”
Sonrası ise tamamen bana ait. Çünkü babam sonraki yıllarda, fanatik olmak bir yana, futboldan nefret eden, salonda bana maç izletmeyen, beni Şampiyonlar Ligi finallerini bile odamda, minicik televizyonda izlemeye mahkum eden değişik bir adam oldu. Ben de tek başıma büyüttüm Galatasaray ve futbol sevdasını içimde. Ama yakılan o ilk ateş yeterli olmuş diyebilirim.
Kızların (kadınların) futbolla ilgilenmesi genele baktığımız zaman pek hoş karşılaşılan bir durum değil. Ancak senin bu konuyla ilgin bir hayli fazla. Gerçi genellikle işin magazin boyutunda olduğun yönünde eleştiriler de mevcut. Peki sen kendini işin ne kadar içinde ve neresinde düşünüyorsun?
Neden hoş karşılanmadığını anlamıyorum. Fakat, ne yazık ki somut örneklerle de gördüm bunu. Sami Yen’de iki kere polisten dayak yedim ve hala o iki vakanın da “içkisini içip stada maç izlemeye gelen kadın” modelinin ülkemizde hoş karşılanmayışından olduğunu savunuyorum. Geçen gün de, aynı şekilde, bir polis TT Arena’da, kendisine sadece “buradan geçebilir miyim” diye sorduğum için üzerime yürüdü mesela amaçsızca. Onlar beni anlamayabilirler, sizler işin magazin boyutunda olduğumu düşünebilirsiniz. Ama pek çoğunuz beni henüz bir derbi gününde veya önemli bir Avrupa maçı öncesinde veya sonrasında görmediniz. Benimle oturup La Liga maçları seyretmediniz. Doğrudur, birkaç adamla aynı ortamda çılgınca futbol konuşamayabilirim (ki genellikle aksi oluyor, ama mütevazı olmak iyidir J), ama sevgi değil, aşk değil, bambaşka bir şey bu...
Ali Sami Yen yıkılırken neler hissettin, seni yıkacak dozerin… ruh halinde olduğunu tahmin ediyoruz?
Uzun bir süre o besteyle kavrulduğumuz doğrudur. Bir ara, tam uyumak üzereyken, gözümü sabahları açtığımda, günün alakasız bir anında söylemeye başlıyordum besteyi. Fakat “Seni yıkacak dozerin” ruh halinden ziyade “Ali Sami Yen Stadı, hayatımın tam ortası, nice şampiyonlukların, zaferlerin mekanı. Her köşende bir anım var, hüzünlerle mutluluklar, gözümde yaş kalbimde sızı, zaman ayrılık zamanı” ruh halindeydim. Bu yeterli olur sanırım.
Bize gelen sorular arasında en enteresanı şuydu herhalde; Rena, neden pembe ?
Çok güzel soru, teşekkür ediyorum. Annem hep “seni erkek doğurmalıymışım” der. Çok çabuk sinirlenirim, günü gelir saçma sapan bir kavganın ortasında bulurum kendimi, vururum, kırarım. Futbol aşkımdan zaten bahsettik. Topuklu ayakkabı giymekten pek haz etmem, olabildiğince kaçarım. Elbisem, herhalde anca 3-5 tane vardır. Alışveriş yapmaya pek bayılmam, yorulurum. Zilyonlarca Barbie bebeğim olmadı, trenlerim vardı. Ama en sevdiğin renk denince: pembe. Gri de var tabii ki. Fakat aldığım her şeyde, eğer seçenekler dahilindeyse pembe olanı seçiyorum. “Neden” sorusuna inanın ben de bir yanıt bulamıyorum.
Bir de tabi ki röportaj anketine karıştırdığın iddia edilen yolsuzluk var. En yakın rakibine –ki kendisi Bağış Erten olur- attığın büyük fark ve listede Barış Gerçeker gibi hangi takımı tuttuğuna henüz kanaat getirilmemiş bir isimle, kendisi ünlü olmasa da ismi sayesinde ünlü Hazal Kaya varken sen birinci oldun. İddialar karşısında kendini uzun uzun savunman için bundan iyi bir fırsat bulamayacağını sende açıkladın daha önce. Evet söz sende?
Özellikle Kubilay Bey’e gelsin o zaman bu yanıt, zira kendisi bir türlü kabul edemedi halk tarafından ne kadar sevildiğimi. J Efendim, ben huzurlarınızda, işin iç yüzünü anlatıp, akıllardaki soru işaretlerini ortadan kaldırmak istiyorum sadece. Şöyle ki, zaten sistem aynı bilgisayardan 2 oy vermemizi mümkün kılmıyordu, dolayısıyla ortada şike olmadığı aşikar. Tek yaptığım, arkadaşlarımı ve halkı durum hakkında bilgilendirmekti. Sağolsunlar, sevmişler, saymışlar, duyurumu kale almışlar, oylarını esirgememişler. Fakat hakkımda çıkarılan “bedava kömür dağıttı” vb. açıklamalar kesinlikle asılsızdır. Oy verenlere sorunuz.
Şunu da belirtmek isterim ki, Bağış Abi’nin aynı duyuruyu yapmamış olmasının ekmeğini yiyorum bugün, şu anda. Çünkü hepimiz çok iyi biliyoruz ki, tek bir paylaşımıyla, ezilir, geçilirdim. Bir toz zerreciği gibi kalırdı oylamadaki yüzdem. J
Tekrar dönecek olursak futbola, bir Galatasaraylı olarak ne kadar mutlusun takımdan? Daha doğrusu mutlu musun?
Galatasaraylı olduğum için mutluyum. Bir gün bile pişman olmadım. Aksine her gün bir kez daha şükrediyorum Galatasaraylı olduğum için. Çocukken çikolataya, jelibona, aklım başıma geldiğinden bu yana da hiçbir şeye kanmadım başka bir takımın taraftarı olmam konusundaki baskılara. Takımın durumu ne yazık ki hiç iç açıcı değil son zamanlarda. Fakat Galatasaraylı olmadım, doğdum. Böyle de öleceğim. Onun için: “Başarılar gelir geçer, asaletin bize yeter” diyerek son noktayı koymak istiyorum.
Sarı kırmızı forma ile görmek istediğin futbolcular var mı?
Sanırım, en çok David Villa’yı görmek isterim. Daha doğrusu o günleri görmeyi çok isterim. J
Kesin ve net soruyorum; Hagi gitsin mi?
Hagi yardımcı teknik direktör olsun. Teknik direktörlüğe başka bir isim getirilsin.
Neden?
Çünkü bu soru direkt bana soruldu, ve takıma duyduğum sevgi dolayısıyla, bazen ne yazık ki pek objektif bakamıyorum olaylara. Ama 2000’de, henüz daha minicikken, belki de aşka dair ilk en içten göz yaşlarımı onun sayesinde döktüm. Bu sebeple, Hagi’nin ömrü yettikçe bu takımın bir parçası olarak kalmasını istiyorum. Hak ediyor bunu. Futbolun, klübe bağlılığın, birkaç başarıya karşı duyulan aşk olması hoşuma gitmiyor. Vefa ve gerçek sevgi de lazım.
Tenisten de bahsetmek gerekli sanırım. Nadal’cı olduğun herkes tarafından biliniyor. Federer senin için ne ifade ediyor diye ters köşe bir soru soralım?
Ters köşe bir soru olarak görmüyorum bunu. Federer, aklı başında her tenissever tarafından başarısı takdir edilen bir oyuncu. Ben de (burada ukala olacağım biraz, fakat) kendimi “aklı başında bir tenissever” olarak görüyorum. J Evet, aleni bir şekilde söylüyorum zaten. “Vamos Rafa” diye bağırırım ben, delirir, çıldırırım. Ama Fedex’e de sonsuz bir saygı duyarım. Her ne kadar fanatik bir Rafael Nadal taraftarı olsam da, rahmetli babacığımın en sevdiği tenisçi olarak Roger Federer’in yeri de ayrıdır bende.
Nadal-Federer, Real Madrid-Barcelona. İki büyük İspanya çekişmesinde ikisinde de bir tarafsın. Barcelona’ya ne zamandır sempati duyuyorsun?
Nadal-Federer’e İspanya çekişmesi diyemeyiz bence. Nadal, İspanya adına kortlarda zaten zaten. İsviçre’ye karşı oynamış oluyor. Ki İsviçre’yi destekliyor olmak için de bir sebep göremiyorum. Hele ki fanatik bir İspanya taraftarı ve aşığı olarak. Bir sır vereceğim, ama futbolda favori milli takımım da İspanya’dır. Çok eleştiriliyorum genellikle bu konuda, ama ilktir, Türkiye’den öncedir İspanya futbolda benim için.
Barcelona’yı özellikle lise yıllarımdan bu yana destekliyorum sıkı bir şekilde. Fakat lise yıllarından önce de, Avrupa’dan bir takım seç dendiğinde her zaman Barcelona demişimdir. Eminim. PES veya FIFA oynadığımda, her zaman Barcelona’yla oynarım mesela kendimi bildim bileli. Milli bir turnuva yapılıyorsa da İspanya’yla.
Philip Cocu, Kluivert, Sergi, Luis Enrique, Geovanni, Overmars, Petit gibi isimlerin formasını giydiği Barcelona senin için bir şey ifade ediyor mu?
Barcelona taraftarlığımın bu boyutlara geldiği dönemin adamlarını listelemişsin ama bana. Bu adamlar, Barcelona aşığı olmamı sağlamış, futbola olan aşkımı derinleştirmiş adamlar işte. Ve çoğu Barça’da 2004’e, yani benim üniversiteye girdiğim seneye kadar top koşturmuş isimler. O kadar çok şey ifade ediyor ki yani bu isimler bana. İsimlerini bir arada görünce kalbim bir farklı atıyor, öyle diyeyim.
Hiç düşünmeden; Barcelona kaç yılında kuruldu ve kurucu kimdi ?
1899’da kurulduğunu söyleyebilirim. Rahatlıkla. Fakat hile yapmak istemediğim için, kurucusunun ismini hatırlamadığımı itiraf edeceğim. Ancak, ismini hatırlamadığım o kişinin liderliğinde, İngiliz, İsviçreli ve İspanyol futbolculardan oluşan bir grup tarafından kurulduğunu anımsıyorum hafızam beni yanıltmıyorsa.
Neden renkleri Mavi-Bordo?
Sanırım, klübün kuruluşunda bulunan İsviçreli futbolcular ve o vasıta ile Basel ile bir alakası var. Emin değilim, ancak bir keresinde böyle bir şeyler konuşulduğunu hatırlıyorum. Hatta, ben her Federer maçında, kenardaki Basel formalı Fedex taraftarlarını gördüğümde takılırım, aklıma Barça gelir, boğulur giderim düşüncelerde. J
Tekrar tenise dönelim ve işi magazinleştirelim. Xisca Perello hakkında neler düşündüğünde okuyucularımız tarafından merak edilen bir konu?
Pek tabii ki kendisine bayılmıyorum. Ancak, iyi ki var, ki sayesinde Nadal o kadar mutlu. En azından öyle görünüyor basına yansıyan her karede. Rafa’yı mutlu eden bir şeyin karşısında durmam asla. Fakat tabii ki, turnuvalarda kameralar her kendisine döndüğünde, Nadal’ın annesiyle tatlı sohbetini görüp “Ah canım, şimdi senin yerinde olmak vardı” diye geçiriyorumdur muhakkak aklımdan, yalan olmasın. J
Aynı şeyleri Sheree Murphy içinde hissediyor musun?
Bu daha zor bir soru aslında. Kewell gözüme Nadal kadar mutlu görünmüyor, bir de adam yanı başımızda hani, sorun o. Yoksa, bana ne?! :p Şaka bir yana, doğru noktalardan yakalamışsın şu son iki soruda, Harry Kewell’dan daha büyük bir aşkım yok futbolda. Kabul ediyorum. İnkar etmeyeceğim. Hatta Nadal’dan bile önde gelir bende, itiraflara bir yenisini ekleyelim.. J
Peki Demet Akalın desek?
O kimleydi yahu? Bizim Ufuk Ceylan’la mı? Twitter’da öyle bir muhabbet döndüğünü anımsıyorum. Fakat sen beni Dicle’yle karıştırmışsın. Ufuk Ceylan dedin mi, ben değilim doğru adres. Hatta ben, aksine çok kötü şeyler söyleyebilirim onun hakkında. Ama keyifli keyifli sohbet ediyoruz şurada, tadımız kaçmasın. J
Shakira?
Twitter’dan bu konudaki görüşümü çok açık ve net şekilde belirtmiştim aslında. Pique’yi severim, evet. Fakat ilişkisi beni ilgilendirmez, ne de olsa bir Kewell değil. J Şaka bir yana, o ilişkide Shakira’nın Pique’den yaşça baya büyük olması benim dikkatimi çeken. Gerçi, günümüz modası oldu bu durum resmen (bu nokrada Sheree’nin de, Harry’den birkaç yaş büyük olduğuna dikkat çekmek isterim hatta). Onun için mutluluklar dileyeyim ben sadece. Hem fena mı oldu, Shakira geldi Ibrahimoviç unutuldu. J
Neden yurtdışına çıktın?
Hangi çıkışımdan bahsettiğimizi tam olarak kestirememiş olmakla beraber, 3 sene Makedonya’da yaşamış olmamdan bahsediyor olabileceğimizi varsaydım bir an. O dönemde (1998) ailem çok yoğun bir şekilde çalışmaktan (reklam ajansları vardı) yorulmuşlardı ve sakin bir yerlere kaçıp, birkaç sene sadece benimle ilgilenmek ve kafa dinlemek istediklerini söylediler ve gittik, yaşadık, döndük. J
Eğer son Finlandiya ziyaretimden bahsediyorsak da; annemin üyesi olduğu uluslararası bir eğitimciler birliğinin senelik toplantısı içindi. Hatta bu sene, aynı senelik toplantıyı annem ve benim liderliğimde İstanbul’da gerçekleştireceğiz. Hepinizi bekleriz. J
Hangi ülkelerde bulundun peki?
Makedonya, Finlandiya, Bulgaristan, Arnavutluk, Romanya ve Yunanistan’da.
Alman Dili ve Edebiyatı okuyorsun sanırım. Neden bu bölüm seçildi?
Makedonya’da Amerikan okulunda okudum. Türkiye’ye döndüğümüzde yarım sene içerisinde liseye başladım. Lisede ilk senem o bocalamayla geçti. Lise 1 sonunda da en iyi dersim İngilizce olduğu için, Yabancı Dil seçtim alan seçimleri esnasında. Lise bittiğinde YDS’ye girdim. Sonuçlar geldiğinde, yani tercih aşamasında annem ve babam “Zaten İngilizce biliyorsun, yeni bir dile yönel bizce” dediler. Kafama yattı. İzmir’de kalmak istiyordum o dönemde. Onun için sadece Alman Dili ve Edebiyatı ve Fransızca Öğretmenliği seçeneklerim vardı. Öğretmen olmak istemediğimden emin olduğum için, Alman Dili ve Edebiyatı’nda karar kıldım ben de. J
Şimdi de spor iletişimi? Hedef nedir?
Hedef, röportajın en başında da belirttiğim üzere program editörü olmak. Hayırlısıyla. J
Daha önce röportaj yaptığımız Dicle Bağcı gibi sen de Eurosport stajyerisin. Nasıl bir ortam bize anlatır mısın? Artıları ve eksileri neler?
O web sitesinde, ben kanaldaydım. Ortamlar biraz farklı sanırım. Gerçi çok istiyor olmama rağmen hala ziyaret edemedim web ofisini. Varsayımsal konuşuyorum yani. J Bu arada, evet, “kanaldaydım”. Yani uzun süredir devam edemiyorum ne yazık ki staja. Şu okul, derslere gitmeden bitmiyor da zaten. Onun için, kendime yaptığım son plan-programda seneye diplomayı almış olmayı ve ondan sonra, artık staj değil, kalıcı bir iş arayışına girmeyi hedef koydum kendime.
Orada kalıcı olmak gibi bir amacın var mı?
Belirttiğim gibi, şu anda orada değilim zaten. Fakat ileride bir gün Bağış Abi “Rena, koş sana şöyle bir iş ayarladım burada” derse, emin ol, koşa koşa giderim. Hayatımın en keyifli zamanlarından bazılarını geçirdim o ofiste. Özetle, amaç demeyelim ama her zaman o istek var. J
Bunda şansın olduğunu düşünüyor musun?
Zaman neler getirir hiç bilemiyorum ki. Ama şansım olabileceğine inanıyorum. Umalım hakkımda hayırlısı olsun. J
Spor iletişimine dönersek eğer, yine klasik sorularımızdandır sınıftaki ortamı nasıl buldun?
İlk başlarda kopuktuk birbirimizden. Fakat, siz ne kadar beni eleştirseniz de, Twitter resmen sınıfı bir araya topladı, ekip olduk. Dersler dışında da sık sık birbirimizden haber alır, bazı planlar, programlar yapmaya çalışır olduk. Ben çok keyif alıyorum hafta sonlarımı o ortamda geçirmekten. “İyi ki yapmışım” dediğim şeylerden birisi oldu burada olmak benim için şüphesiz. Bizden sonraki nesillere de tavsiye ederim, kaçmaz! J
İlerisi için tahminin olan isimler var mı peki? Medya’da veyahut spor iletişimi içerisinde yer alacak ve ileride “bu benim arkadaşım” deyip hava atacağını düşündüğün isimler?
Hava atmam yahu. Mutlu olurum sadece başarılı olduklarını gördüğüm için. Ki, hava atmak gibi olmasın, önceki dönemler alınmasınlar ama, gelmiş geçmiş en harika dönemiz resmen. :p Onun için, eminim çok başarılı isimler çıkacak aramızdan. Politik bir cevap gibi durdu, biliyorum, ama gerçekten değil. Bu arada, geçen dönemden “Ben bunu tanıyorum” diye hava attığım Atilla var, o sayılır mı? J
Senin için en güzel ders ya da dersler nelerdi?
Diğer dersler kötüydü diye demiyorum asla, fakat kendi adıma en faydalı bulduğum dersler Barış Kuyucu ve Uğur Yıldırım’ın dersleri oldu. Mehmet Demirkol ve Okay Karacan’ın dersleri de en eğlenceli, stand-up havasının eksik olmadığı derslerdi. Top 4 listem budur. J
Yine klasiklerimizden tek kelime cevapları;
Öncelikle belirteyim, asla tek kelimeye sığdıramam ben bunları. “Tek cümle”de anlaşalım, edebiyatçı torpili olsun o da bana.
Kuaför: Evim gibi oldu bu aralar.
Blackberry: Onsuz olmaz, denedim olmuyor.
Adana Demirspor: Atkı. (Tek kelime yeterli olacaktır mesajı almanda.)
Telefondan mail atmak: Mecbur kalmadıkça tercih etmediğim bir eylem.
Lahmacun: Bayılmam, varsa yerim.
Göztepe Kampüs: Haftada beş günüm, en az yirmi saatim.
Köpek: Tia’m.
Almanca: #ichhassedeutschesprache J
Besiktas'a verdikleri ve bize yasattiklariyla tabi ki MAF baskaydi. Ceteden henuz birsey gormedik.
Oncelikle -ki ayri degil :) Bu ortama girdigim icin cok mutluyum. Her derse gelisimde iyi ki girmisim diyorum. Birbirinden guzel insanlar tanidim.
Bağış Erten demişken, aranızda enteresan bir yakınlık var. Bazı kaynaklara göre seni yetiştirdiği gelecek programlarda Onur Erdem’in yerine geçeceğin söyleniyor.Ancak henüz saç, sakal ve rock müzik kültüründe eksikliklerin olduğu için seni yetersiz buluyormuş.Bu konuda neler söyleyeceksin?
Adana Demirspor : 10-0 :)
